.........* διαδρομές στις Ελληνικές πόλεις * με ειδήσεις, ρεπορτάζ & σχόλια * ...με φόντο τους Ελληνικούς δρόμους... μιας άλλης εποχής που κατέστρεψαν οι εργολάβοι με την συμβολή των συντηρητικών κυβερνήσεων...στο όνομα της "ανάπτυξης" (βλέπε υπέρ-κέρδη);"

Ροή ειδήσεων

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Μελίνα Μερκούρη . Ιλισσός - Aφιερωμένο εξαιρετικά στους καταστροφείς της Αθήνας



Ιλισσός, μουσική Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι Γ. Ερμιζάς

~~~~~~~~~~~

Πώς κατέστρεψαν και μπάζωσαν τον Ιλισσό ποταμό

Πόλη // Πολίτης // Πολιτεία // Πολιτισμός

Το χρονικό της καταστροφής


«Πώς τον λέν’, πώς τον λέν’ τον ποταμό»
έγραφε ο στιχουργός Γ. Εμιρζάς και μελοποιούσε ο Μάνος Χατζιδάκις

Ο οποίος σίγουρα γνώριζε πως ο πάλαι ποτέ «αργυροδίνης» Ιλισσός μετατράπηκε σε «βορβοροδίνη»! Την απαρχή της καταστροφής πρέπει να την αναζητήσουμε στα χρόνια του Όθωνα, αφού γνωρίζουμε πως η διαχείριση των υδάτων των ποταμών – περιλαμβανομένου και του Ιλισσού – τελούσε στα χρόνια της τουρκοκρατίας αλλά και τουλάχιστον την πρώτη εκατονταετία του ελεύθερου ελληνικού κράτους υπό καθεστώς ειδικών ρυθμίσεων. 
Κυρίαρχη της διαχείρισης των υδάτων ήταν η δημογεροντία, η οποία όταν συγκροτήθηκε το ελεύθερο κράτος παρέδωσε τις εξουσίες της στον νεοσύστατο και πάμφτωχο Δήμο Αθηναίων. Ο τελευταίος υπήρξε ο αποκλειστικός και μόνος διαχειριστής του αμμοχάλικου της κοίτης του Ιλισσού, το οποίο πωλούσε στους εργολάβους για να στρώνουν τους δρόμους της πόλης! Πληροφορούμαστε έτσι και το υλικό με το οποίο στρώνονταν οι δρόμοι των Αθηνών, τουλάχιστον όλα τα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα. 
Οι προδιαγραφές μάλιστα που έβαζε ο Δήμος Αθηναίων παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Τα χαλίκια από την κοίτη του Ιλισσού έπρεπε να είναι καθαρά από κάθε ξένη ύλη και να «διέρχονται υπό πάσαν έποψιν διά κροίκου (sic) 0,96 διαμέτρου»! Επίσης, η δημοτική αρχή αναλάμβανε να υποδεικνύει το σημείο του Ιλισσού απ’ όπου θα λαμβανόταν η άμμος, ώστε να είναι χονδρή, αμιγής και χωρίς ξένες ύλες (χώμα ή άργιλο) αλλά και περασμένη από κόσκινο, ώστε να είναι ίδια με αυτήν που μεταχειρίζονταν για τις οικοδομές. 
Υπάλληλοι του δήμου αναλάμβαναν να ειδοποιούν τον εργολάβο για την εποχή που θα γινόταν η λήψη της άμμου ή του χαλικιού, έχοντας την υποχρέωση να του αφήνουν περιθώριο τουλάχιστον 48 ωρών για να προετοιμαστεί. Σε περίπτωση που ο εργολάβος δεν συμμορφωνόταν με αυτές τις προδιαγραφές, τότε ο δήμος διατηρούσε για τον εαυτό του το δικαίωμα να αντλήσει τις ποσότητες και να του καταλογιστεί το κόστος των ημερομισθίων. 
Στα τέλη της βασιλείας του Όθωνα, για διάστημα περίπου 3,5 μηνών, υπολογιζόταν ότι οι ανάγκες σε άμμο έφθαναν από 400-600 κυβικά μέτρα και κάθε φορά ο εργολάβος ήταν υποχρεωμένος να αντλεί τουλάχιστον 50 κυβικά. Η τιμή για κάθε κυβικό άμμου ανερχόταν σε 2,80 δραχμές και χαλικιού 3,10 δραχμές. 

Η αρχή του τέλους 

Αυτή ήταν λοιπόν η αρχή του τέλους. Κανείς βεβαίως δεν μπορούσε να φανταστεί εκείνα τα χρόνια τι θα ακολουθούσε. Έχουν γραφτεί ατέλειωτες σελίδες για την ιστορία του, αλλά ελάχιστες για τη συνήθεια να του αφαιρούν την πολύτιμη για την ύπαρξή του άμμο. Συνήθεια που συνεχίστηκε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1920, όταν το Δημόσιο συνέχιζε να αποκομίζει οφέλη – περίπου 400.000 δραχμές ετησίως – από την εκμετάλλευσή του, θανατώνοντας τον Ιλισσό. Τι κι αν ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης, πριν ακόμη αναλάβει μηχανικός της Πολεοδομικής Υπηρεσίας της Διοικήσεως Πρωτευούσης, και ο δήμαρχος Αθηναίων Σπύρος Πάτσης συνέχιζαν να υμνούν τις αρετές του πανάρχαιου ποταμού και να επιμένουν πως μπορούσε να διασωθεί. 
Τι κι αν αποδείκνυαν πως οι ακαθαρσίες και η αφαίρεση της άμμου ευθύνονταν για τον σχηματισμό των νοσογόνων εστιών που φιλοδωρούσαν την πόλη με αρρώστιες, μαρασμό, σωματική και ψυχική σαπίλα. Τι κι αν σχηματίστηκε επιτροπή εξωραϊσμού των «παρά των Ιλισσόν χώρων», προτείνοντας τη μεταφορά θαλασσίου ύδατος και της αναβίωσης του ποταμού. 
Οι «νεωτερισμοί» της δεκαετίας του 1930 και η ανάγκη για… μεγάλα έργα οδήγησαν στον αφανισμό του από τα τέλη εκείνης της δεκαετίας. Τότε ο Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου παρενέβη για να επισημάνει πως αν έκαναν το ατόπημα να καλύψουν τον Ιλισσό, «ο πολιτισμός θα μας διαγράψη από τας δέλτους του»! «Πρόκειται περί καταστροφής δευτέρας μετά την του Παρθενώνος, με την διαφοράν ότι εκείνον μεν τον κατέστρεψαν ξένοι, αυτόν δε (σ.σ.: τον Ιλισσό) πρόκειται να τον καταστρέψουν Έλληνες, ως τοιούτοι τουλάχιστον φέρονται εις τα Μητρώα των αρρένων»! Αλλά ποιος άκουγε τον καμπουριασμένο από τα χρόνια γέροντα ακαδημαϊκό; Και την άμμο συνέχισαν να παίρνουν από τα σπλάχνα του και την κακοποίηση του συνέχισαν ανενόχλητοι και το σύνολο των ακαθάρτων υδάτων συνδεόταν στην κοίτη του, σε ειδικό μάλιστα χάνδακα που είχε σχηματιστεί κατάβαθα στην ψυχή του. 

Το σχέδιο Μάρσαλ 

Τι κι αν ο πόλεμος ανέκοψε πρόσκαιρα όσους επιβουλεύονταν την αρχαία θεότητα. Επανέκαμψαν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, και μάλιστα πανίσχυροι. Ήταν πολλά τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ για την εκτέλεση «αντιπλημμυρικών και αποχετευτικών έργων εις την περιοχήν Αθηνών». Περισσότερα από 6,5 δισεκατομμύρια διατέθηκαν. Δηλαδή πολύ περισσότερα από τα τριάντα αργύρια του Ιούδα. Άλλωστε στο πολιτικό επίπεδο είχε επικρατήσει η ρεαλιστική αντίληψη να γίνουν όλα, και το λόμπι του αυτοκινήτου φρόντιζε να δημιουργήσει τις συνθήκες για να γεμίσουν οι δρόμοι της Αθήνας αυτοκίνητα, παράλληλα με την πολιτική της αντιπαροχής και των πολυκατοικιών… 
Κάπως έτσι μπαζώθηκε το ιστορικό ποτάμι, ένα από τα έργα του… εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, και αποκτήσαμε λεωφόρο που φέρει το επώνυμο του Μιχαλακόπουλου, την ανισόπεδη λεωφόρο Βασ. Κωνσταντίνου και την ευρύτατη Καλλιρρόης, που έμεινε να θυμίζει την πηγή. Από κάτω βρίσκεται η κοίτη του γέροντα Ιλισού, ο οποίος κοιμάται για να αφυπνισθεί σε καλύτερους χρόνους, όταν θα υπάρχουν πιο τολμηροί πολιτικοί… με όραμα για την πρωτεύουσα και την ιστορική της φυσιογνωμία. 

Πηγή: topontiki.gr

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

the cricket - Διαβάζοντας Την Πόλη | Εισαγωγή: Αθήνα



Διαβάζοντας Την Πόλη | εισαγωγή: Αθήνα

Τα κείμενα και τα ποιήματα που μας αρέσουν, πιστεύουμε ότι μπορούμε όχι μόνο να τα διαβάζουμε, αλλά και να τα μιλάμε και να τα βλέπουμε και να τα φανταζόμαστε σε μία από τις άπειρες εκδοχές τους. Η αρχή στο νέο project του Cricket  «Διαβάζοντας την πόλη» γίνεται με τη Σοφία Γεωργοβασίλη να διαβάζει ένα ποίημα του Θωμά Γκόρπα. Το ποίημα «αλλά κανείς δεν φεύγει» μιλάει για όλη την Αθήνα, γι” αυτό και το χρησιμοποιήσαμε ως εισαγωγικό σε μια σειρά βίντεο που κάθε φορά θα καταπιάνονται με μια περιοχή ή γειτονιά της πόλης.  Θέλουμε να συναντήσουμε τα λόγια των ποιητών και των συγγραφέων που δεν σταματούν να επανέρχονται στο μυαλό μας, σε σημεία της πόλης, μέσα στην οποία ζούμε και αναπνέουμε σήμερα.

http://thecricket.gr/2015/03/logotexn...

Η Σοφία Γεωργοβασίλη διαβάζει το ποίημα του Θωμά Γκόρπα "Αλλά Κανείς Δεν Φεύγει"

σκηνοθετική επιμέλεια: το βυτίο, Γιάννης Νικολόπουλος
μουσική: George Kapa
κινηματογράφηση|μοντάζ: Γιάννης Νικολόπουλος

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Συγκλονιστικό σκίτσο του Στάθη στο αυριανό «Παρόν της Κυριακής»

  ΠΟΛΙΤΙΚΗ    

Δείτε το σκίτσο-γροθιά στο στομάχι Στάθη που κάτι μας λέει πως θα ενοχλήσει τους Γερμανούς...



Δείτε το συγκλονιστικό σκίτσο του Στάθη που δημοσιεύεται στο αυριανό «Παρόν της Κυριακής» και το οποίο κάτι μας λέει πως θα ενοχλήσει πάλι τους Γερμανούς.



Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Ανθρώπινες εικόνες μέσα στο τραμ

διαδρομές με το τραμ


«Χθες το απόγευμα εις το τραμ συνέβη μία σκηνή, την οποίαν θα διηγηθώ όπως την ήκουσα και όπως την είδα. 
Ο εισπράκτωρ του τραμ, αφού έδωσεν όλα τα εισιτήρια, επέρασε το χέρι του εις ένα από τους στύλους εις το πλάι των καθισμάτων και εστάθη εκεί. Όταν ένας εισπράκτωρ περνά το χέρι του εις ένα στύλον και στέκεται, σημαίνει ότι οι εξώσται είνε πλήρεις και δεν υπάρχει θέσις να σταθή ο υπάλληλος.
Μόλις όμως εστάθη εις την θέσιν εκείνην ο επιβάτης που εκάθητο εις την γωνίαν, έδειξε σημεία ανησυχίας, αγανακτήσεως και επί τέλους ανετινάχθη και είπε εις τον υπάλληλον.
-Πήγαινε σε παρακαλώ πάρα πέρα.
Ο τόνος με τον οποίον εδόθη η συμβουλή έπερνε ερώτησιν.
-Και γιατί παρακαλώ;
-Γιατί;... Μ' ερωτάς γιατί; Γιατί έχεις φάη σκόρδο!
Ο υπάλληλος έμεινε μίαν στιγμήν αναπολόγητος. Δεν ήξευρε τι να ειπή και αν έπρεπε να θυμώση ή να δεχθή την αγανάκτησιν του επιβάτου άνευ διαμαρτυρίας.
-Δεν έχω το δικαίωμα να κάμω την όρεξί μου; είπεν επί τέλους.
Τώρα πλέον ο επιβάτης εξεμάνη.
-Την όρεξί σου; είπε. Την όρεξί σου να την κάνης στο σπήτι σου.
-Μα στο σπήτι μου έφαγα σκόρδο, απάντησεν ο υπάλληλος. Μήπως νομίζετε πως έφαγα στο ξενοδοχείον της Μεγάλης Βρεττανίας;
Η απάντησις έφερε κάποιαν ευθυμίαν. Όσοι δεν ήσαν εις την ακτίνα εις την οποίαν έφθανεν η οσμή του σκόρδου, έλεγαν ήδη μισοκλείοντες το μάτι:
-Ωραία!
Αλλά ο κύριος του οποίου εταλαιπωρούντο τα οσφραντικά νεύρα, εξηγριώθη περισσότερον.
-Βλέπω ότι είσαι και αυθάδης, είπε. Όταν πρόκειται να έχης υπηρεσίαν, δεν πρέπει να τρως σκόρδο, κύριε. Γιατί δεν σου χρωστούμε τίποτε εμείς να κινδυνεύωμε να βγάλωμε τ' άντερά μας.
Ο υπάλληλος τώρα προσέλαβεν ύφος σχεδόν περίλυπον.
-Α, είπε. Όταν πρόκειται να έχω υπηρεσίαν. Ωραία. Και δεν μου λέτε, πότε δεν πρόκειται να έχω υπηρεσίαν; Μήπως δεν δουλεύω από το πρωί ως το βράδυ;
Ό,τι δεν είχε κάμει η εξυπνάδα και η ολίγη αυθάδεια, το έκαμεν αυτή η συγκινητική παρατήρησις. Ο επιβάτης εμαλάκωσεν ολίγον και είπε τώρα εις ύφος παραινέσεως μάλλον:
-Δεν σου λέω, αδελφέ, έχεις και συ το δίκηο σου. Αλλά καταλαβαίνεις...
-Το καταλαβαίνω, κύριε, διέκοψεν ο υπάλληλος. Το καταλαβαίνω. Και επειδή το καταλαβαίνω έχω ένα χρόνο να το βάλω στο στόμα μου. Μα χθες το βράδυ το τράβηξε η όρεξί μου. Βρήκα μια σκορδαλιά... 
Εκείνην την στιγμήν νέος επιβάτης ανέβη εις το τραμ και ο υπάλληλος απεμακρύνθη. Ο διαμαρτυρηθείς εκύτταξε πλέον με συμπάθειαν τον βιοπαλαιστήν. Έπειτα εστράφη προς τον πλαγινόν του.
-Τι να σου κάμη; Άνθρωπος δεν είνε και αυτός; Δεν έχει όρεξιν ένα βράδυ στο σπήτι του με την γυναίκα του να φάη κάτι τι που του αρέσει; Του εφέρθηκα άσχημα, το ομολογώ. Τώρα τον λυπούμαι. Μερικές φορές ο άνθρωπος είνε τόσον εγωιστής. 
Ο υπάλληλος εις το μεταξύ, τελειώσας τας εργασίας του, επερνούσε πάλιν πλησίον μας και αύρα σκόρδου διεχύθη. Ο επιβάτης που είχε συγκινηθή, ανετινάχθη ως να τον εδάγκασε φείδι:
-Ας είνε, είπε. Δεν υποφέρεται... ».

(«Καιροί», 1910, «Φιλέας Φογγ»)

Το σχέδιο και η απειλή ασφυξίας


 

  Αρθρογραφία   

Του Δημήτρη Κουκλουμπέρη *





Η συμφωνία κυβέρνησης - Ευρωπαίων εταίρων προκάλεσε ορισμένες εύλογες φουρτούνες στην κυβέρνηση, το καράβι όμως εξακολουθεί να πορεύεται με σταθερή ρότα, παρά το τρικυμιώδες πολιτικό περιβάλλον εντός και εκτός χώρας.

Οι δανειστές, όπως ομολόγησε κυνικά Ευρωπαίος αξιωματούχος με δηλώσεις του στο πρακτορείο Reuters, επιχειρούν να δημιουργήσουν συνθήκες τεχνητής τρικυμίας ή καλύτερα ασφυξίας, όχι φυσιολογικής αλλά πιστωτικής.
Όλα γίνονται βάσει συγκεκριμένης στόχευσης και σύμφωνα με τις ίδιες παραδοχές, «η κρίση ρευστότητας χρησιμοποιείται για να πιέσει τους Έλληνες να αρχίσουν πολύ γρήγορα συζητήσεις για την αξιολόγηση και να ολοκληρώσουν τις μεταρρυθμίσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα - χωρίς καν να περιμένουν το τέλος Απριλίου». 
Με άλλα λόγια, κάνουν ότι μπορούν για να στριμώξουν και να «στεγνώσουν» τη χώρα, προκειμένου να τη γονατίσουν και να επιβάλλουν τις επιταγές τους στην κυβέρνηση. 
Δεν αμφιβάλλει κανείς για τις τεράστιες δυσκολίες και τον ελάχιστο χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί. Δεν αμφιβάλλει κανείς για τα προβλήματα -και για τα ασφυκτικά δημοσιονομικά δεδομένα- που επιβάλλουν γρήγορες κινήσεις και άμεσης απόδοσης αποτελέσματα.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση έχει και επίγνωση της κατάστασης και φυσικά σχέδιο. Ωστόσο, οι εκβιασμοί και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, στα οποία ποντάρουν εγχώρια και διεθνή κέντρα, θα πρέπει να γνωρίζουν οι διακινητές τους, ότι συνιστούν μια τακτική που ενδέχεται να βλάψει και τους ίδιους. Και επειδή η ζημία θα έχει κόστος για όλους, θα ήταν φρόνιμο να τα εγκαταλείψουν.
Ναι, προφανώς πρέπει να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία, να υπάρξει συνέπεια στα όσα προσφάτως συμφωνήθηκαν, όμως χωρίς απειλές, ύπουλες κινήσεις και επικίνδυνες μεθοδεύσεις.

Για μια Ευρώπη των πολιτών της, με δημοκρατία και χωρίς καταστροφική λιτότητα και μνημονιακές πολιτικές.