.........* διαδρομές στις Ελληνικές πόλεις * με ειδήσεις, ρεπορτάζ & σχόλια * ...με φόντο τους Ελληνικούς δρόμους... μιας άλλης εποχής που κατέστρεψαν οι εργολάβοι με την συμβολή των συντηρητικών κυβερνήσεων...στο όνομα της "ανάπτυξης" (βλέπε υπέρ-κέρδη);"

Ροή ειδήσεων

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Ξεπούλημα στην Πορτογαλία (ελληνικοί υπότιτλοι)





Διαβάστε και το πολύ καλά σχετικό άρθρο : http://www.analyst.gr/2015/12/09/i-xo...
Ντοκυμαντέρ που προβλήθηκε στις 7/12/15 στο κανάλι WDR της γερμανικής τηλεόρασης. Η Πορτογαλία, η χώρα-πρότυπο της Τρόικας, βγήκε από τα μνημόνια. Και πού βρίσκεται τώρα;

Ταξίδι Φυγής - Ένας Σύρος πρόσφυγας κολύμπησε για επτά ώρες από την Τουρκία στην Ελλάδα γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει τους διακινητές για να τον μεταφέρουν με το πλοίο

Ο Σύρος που κολύμπησε 7 ώρες από την Τουρκία στην Ελλάδα: "Κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής νόμιζα ότι θα πέθαινα"... // Θα δούμε όμως και κάτι άλλο: "Ταξίδι Φυγής". Ο Ναίμ είναι ένας 20χρονος πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Δεν ταξίδεψε με το τελευταίο «κύμα» προσφύγων. Έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ και λίγα χρόνια και έχει εγκατασταθεί στη Χίο. Οι λόγοι για τους οποίους εγκατέλειψε το Αφγανιστάν και το ταξίδι του προς την Ευρώπη δεν διαφέρουν όμως από των υπολοίπων προσφύγων…
>| Ένας Σύρος πρόσφυγας κολύμπησε για επτά ώρες από την Τουρκία στην Ελλάδα γιατί δεν μπορούσε να πληρώσει τους διακινητές για να τον μεταφέρουν με το πλοίο.
Ο Αμίρ Μεχτρ αντιμετώπισε ισχυρούς ανέμους, ψηλά κύματα και εξαντλήθηκε κολυμπώντας για 8 χιλιόμετρα για να φθάσει στην Ευρώπη. Ισχυρίζεται ότι δεν είναι ο μοναδικός που έχει επιχειρήσει το συγκεκριμένο ταξίδι με αυτόν τον τρόπο.
Στην φωτογραφία φαίνεται η θριαμβευτική άφιξη του μετανάστη στο νησί της Σάμου. Ύστερα από το εξαντλητικό κολύμπι, ο Αμίρ έπρεπε να περπατήσει για 7,5 ώρες για να φτάσει στο λιμάνι, πριν από την πεζοπορία για ένα μήνα για να φθάσει στον τελικό του προορισμό στη Σουηδία.
«Κάθε δευτερόλεπτο της διαδρομής νόμιζα ότι θα πέθαινα. Αλλά, συνέχισα. Απλώς συνέχισα να κοιτάζω τους λόφους μπροστά μου και σκεφτόμουν “Εδώ είναι το μέλλον μου”» δήλωσε στην εφημερίδα «Sunday Times» από τον καταυλισμό στη Σουηδία.
Ο Αμίρ είπε ότι άφησε την Δαμασκό, όταν ένας φίλος του πυροβολήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή της κυβέρνησης και το σπίτι του καταστράφηκε από τον πόλεμο.
«Φοβόμουν ότι θα καταταγώ στον στρατό. Δεν ήθελα να βουτήξω στον θάνατο και μόνο για το ποιος είμαι, αποτελούσα κίνδυνος για την οικογένειά μου. Στη Συρία, το καθεστώς αντιμετωπίζει όλους τους άνδρες ως απειλή» πρόσθεσε ο Αμίρ, ο οποίος είναι ένας εκπαιδευμένος kick-boxer και κολυμπάει από την ηλικία των 5 ετών.
Εκπαιδευόταν για μήνες στην θάλασσα με τον προπονητή του και είχε σχεδιάσει προσεκτικά την διαδρομή του από την Τουρκία στην Ελλάδα. Ωστόσο, όταν πλησίασε την παραλία, οι τουρκικές αρχές τον κυνήγησαν κι εκείνος έπεσε κατευθείαν στο νερό με τα γυαλιά κολύμβησής του.

«Τρέχαμε για μια ώρα, ήμουν κουρασμένος. Αλλά η αστυνομία ερχόταν πίσω μου, έτσι όταν μπήκα στη θάλασσα ξεκίνησα να κολυμπάω» συμπλήρωσε.
Στη μέση του, είχε δέσει μερικά ρούχα, μερικά τσιπ υπολογιστών με τις αναμνήσεις του, τον εξοπλισμό της Συριακής εθνικής ομάδας kick-boxing στην οποία ήταν μέλος και ένα τηλέφωνο.
Ο Αμίρ αυτή τη στιγμή εργάζεται ως μεταφραστής και διερμηνέας στη Σουηδία, ενώ περιμένει για την έκδοση του ασύλου του.

Πηγή: Το Ποντίκι / μέσω: antinazizone.gr


Ταξίδι Φυγής
Ο Ναίμ είναι ένας 20χρονος πρόσφυγας από το Αφγανιστάν. Δεν ταξίδεψε με το τελευταίο «κύμα» προσφύγων. Έχει έρθει στην Ελλάδα εδώ και λίγα χρόνια και έχει εγκατασταθεί στη Χίο. Οι λόγοι για τους οποίους εγκατέλειψε το Αφγανιστάν και το ταξίδι του προς την Ευρώπη δεν διαφέρουν όμως από των υπολοίπων προσφύγων…
Η ταινία μικρού μήκους (13 λεπτών) ονομάζεται «Ένα ταξίδι φυγής – Η οδύσσεια των προσφύγων» και γυρίστηκε το 2014 από μαθητές του ΓΕΛ Καλλιμασιάς στη Χίο.
Βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=lQG0s1m_0nc
////
Πηγή:
http://www.antinazizone.gr/2015/12/blog-post_22.html

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Πώς νομιμοποιήθηκε η κρατική καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων - 1611/1950 Αναγκαστικός Νόμος

   ΚΟΙΝΩΝΙΑ  


Ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα ή αλλιώς, ιστορία μου- αμαρτία μου. 
Η κοινωνική ασφάλιση εμφανίστηκε στην Ελλάδα με την ίδρυση του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου (ΝΑΤ) το 1836, προωθήθηκε κατά τη Β' Αναθεωρητική Βουλή της περιόδου 1911-1912 και καθιερώθηκε το 1937 με την ίδρυση του Ιδρύματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΙΚΑ). Από την πρώτη στιγμή (μέχρι και σήμερα), τα χρήματα των εργαζομένων χρησιμοποιήθηκαν και κατασπαταλήθηκαν από
το κράτος κατά το δοκούν (π.χ., «θαλασσοδάνεια» της δεκαετίας του ’60, άτοκες καταθέσεις μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην Τράπεζα της Ελλάδας -και μάλιστα σε περίοδο υψηλού πληθωρισμού-, στήριξη της «φούσκας» του χρηματιστηρίου, τα δομημένα και «τοξικά» ομόλογα, PSI και πρόσφατα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών).

Κομβικό σημείο, ωστόσο, κατά το οποίο το κράτος αποφάσισε να κλέψει τον ιδρώτα των εργαζομένων για την οικονομική ανάπτυξη τη δική του αλλά και όλων όσοι στήριζαν και στηρίζουν το καπιταλιστικό σύστημα είναι ο 1611/1950 Αναγκαστικός Νόμος.

Με τον Α.Ν. (ΦΕΚ 304/1950), αφού καθορίζεται πως «“Δημόσιοι Οργανισμοί” υπαγόμενοι εις τας διατάξεις του παρόντος Νόμου νοούνται τα πάσης φύσεως Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ως και τα πάσης φύσεως Ασφαλιστικά Ταμεία Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου» (άρθρο 1) και αφού ιδρύεται στην Τράπεζα της Ελλάδας «Ειδικός Λογαριασμός Διαχειρίσεως Διαθεσίμων Δημοσίων Οργανισμών» (άρθρο 2, παρ. 2), αναφέρεται ρητώς πως «από της 1ης Ιανουαρίου 1951 πάντα τα επενδυόμενα υπό μορφήν εντόκου καταθέσεων κεφάλαια των κατά το άρθρον 1 του παρόντος νόμου Δημοσίων Οργανισμών παρακατατίθενται παρά τη Τραπέζη της Ελλάδος, ήτις ενεργεί εν προκειμένω ως Διαχειριστικόν όργανον συμφώνως προς τα διατάξεις του παρόντος νόμου» (άρθρο 2, παρ. 1).

Μάλιστα, προκειμένου κανένας δημόσιος οργανισμός ή ασφαλιστικό ταμείο να μην μπορεί να έχει λογαριασμό με τα διαθέσιμά του σε κάποιο άλλο πιστωτικό ίδρυμα, απαγορεύεται στις τράπεζες να δημιουργήσουν σχετικό λογαριασμό. Σημειώνεται: «Από της 1ης Ιανουαρίου 1951 ουδεμία Τράπεζα ή Τραπεζικός Οργανισμός θα αποδέχεται κατάθεσιν παρ' αυτώ υπό οιανδήποτε μορφήν κεφαλαίων των κατά το άρθρον 1 του παρόντος νόμου Δημοσίων Οργανισμών (άρθρο 2, παρ. 3). Και αμέσως μετά, «πάσαι αι κατά την 31.12.50 καταθέσεις παρά Τραπέζαις ή Τραπεζικοίς Οργανισμοίς κεφαλαίων των κατά το άρθρον 1 του παρόντος νόμου Δημοσίων Οργανισμών μεταφέρονται δυνάμει της παρούσης διατάξεως και άνευ ετέρας εντολής εις πίστωσιν του κατά την προηγούμενην παράγραφον 2 Ειδικού Λογαριασμού παρά τη Τραπέζη της Ελλάδος και επ' ονόματι του δικαιούχου Νομικού Προσώπου» (άρθρο 2, παρ. 4).

Με το άρθρο 4, παρ. 1, ορίζονται που θα κατασπαταληθούν αυτά τα χρήματα: «Τα παρακατατιθέμενα παρά τω “Ειδικώ Λογαριασμώ Διαχειρίσεως Διαθεσίμων Δημοσίων Οργανισμών” κεφάλαια, θα επενδύωνται υπό της Τραπέζης της Ελλάδος εις εντόκους καταθέσεις παρά Τραπέζαις ή Τραπεζικοις Οργανισμοίς, χρησιμοποιούμενας υπό τούτων προς χρηματοδότησιν της γεωργίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας.... η Τράπεζα της Ελλάδος δύναται να χρησιμοποιή τα περί ων πρόκειται κεφάλαια εις απ' ευθείας υπ' αυτής χορηγήσεις προς χρηματοδότησιν της γεωργίας, του εμπορίου και της βιομηχανίας».

Τέλος, στο άρθρο 5, ξεκαθαρίζεται πως εάν θέλει η Τράπεζα της Ελλάδας μπορεί να κρατά τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και να τους δίνει όσα θέλει αυτή και όχι όσα ζητούν αυτά: «Τα από της 1ης Ιανουαρίου 1951 παρακατατιθέμενα παρά τη Τραπέζη της Ελλάδας διαθέσιμα των Δημοσίων Οργανισμών αποδίδονται τη αιτήσει των οικείων Δημοσίων Οργανισμών, δυναμένων να μειωθώσιν αναλόγως και άνευ αποφάσεως...».

Για την ιστορία

Ο 1611/1950 Αναγκαστικός Νόμος δημοσιεύθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1950 και τέθηκε σε εφαρμογή από την... επομένη! Τον υπογράφουν, μεταξύ άλλων, ο τότε πρωθυπουργός Σοφ. Βενιζέλος και ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (σ.σ.: κατ' όνομα «γέρος της Δημοκρατίας»).

Στη δεκαετία του 1990, αρχικά με το Ν. 2076/1992 (ΦΕΚ 130Α/92) η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδωσε τη δυνατότητα να τοποθετούν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων μέχρι και το 20% των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο. Λίγα χρόνια αργότερα, το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση Σημίτη και με το Ν. 2676/1999 (ΦΕΚ 1Α/1999)αύξησε το ποσοστό στο 23%. Επιπλέον, με μια σειρά άλλες νομοθετικές ρυθμίσεις, διευρύνθηκε το «τζογάρισμα» των αποθεματικών και διευκολύνθηκε η ανάμειξη των τραπεζών στη «διαχείριση» των αποθεματικών.

Το 2012, ήρθε η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου να επιβάλει το «κούρεμα» των αποθεματικών των Ταμείων, το γνωστό σε όλους μας PSI, με αποτέλεσμα να χαθούν σε μια νύχτα πάνω από 13 δισ. ευρώ. Από το «κούρεμα» δε γλίτωσαν ούτε οι περιουσίες πανεπιστημίων και νοσοκομείων, όλα στο όνομα της διαχείρισης της κρίσης, αλλά στην ουσία για να τα «αρπάξει» το κεφάλαιο και οι τοκογλύφοι.

Τέλος, νέο χτύπημα τα ασφαλιστικά ταμεία δέχθηκαν τώρα, με τη σημερινή κυβέρνηση, μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπου υπολογίζεται πως έχασαν πάνω από 1 δισ. ευρώ.

____________________

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Στη Βουλή τα προαπαιτούμενα για τη διαχείριση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων


Το Σάββατο κατατέθηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο με τις διατάξεις για τις οποίες απαιτείται νομοθετική ρύθμιση. Στόχος είναι το νομοσχέδιο να ψηφισθεί την Τρίτη το βράδυ, και στη συνέχεια το Euroworking Group θα εγκρίνει τη χορήγηση της υποδόσης του ενός δισ. ευρώ.
Στο νομοσχέδιο θα περιλαμβάνονται οι διατάξεις για τη διαχείριση των κόκκινων επιχειρηματικών δανείων εταιρειών με τζίρο άνω των 5 εκατ. ευρώ  Επίσης θα προβλέπει το πλαίσιο λειτουργίας του νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων το οποίο θα χωρισθεί σε υποενότητες ανάλογα με την κατηγορία των προς αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου καθώς και το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο. Αρμόδιες κυβερνητικές πηγές διευκρίνιζαν ότι το νέο μισθολόγιο δεν θα προβλέπει μειώσεις μισθών αλλά θα παρέχει κίνητρα για την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας στο δημόσιο.
Σε δύο φάσεις θα υλοποιηθεί η συμφωνία για τα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια
Ανοίγει η αγορά για τη διαχείριση από ιδιωτικές εταιρείες των μεγάλων κόκκινων δανείων μετά την ολοκλήρωση της συμφωνίας με τους δανειστές, δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης μετά το τέλος της διαπραγμάτευσης.
Σε δύο φάσεις θα υλοποιηθεί η συμφωνία που αφορά στα κόκκινα δάνεια, σε πρώτη φάση και μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 2016 εξαιρούνται από τη διαδικασία διαχείρισης εκτός τραπεζικών ιδρυμάτων όλα τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας, τα δάνεια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (κατά τον ευρωπαϊκό ορισμό) καθώς και τα καταναλωτικά δάνεια.
Το καθεστώς των εξαιρέσεων θα επανεξεταστεί μετά τις 15 Φεβρουαρίου 2016 στο πλαίσιο ενός νέου κανονιστικού πλαισίου.

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Πίσω στον 19ο αιώνα;

aeroplano-russia-siria.jpg

Κατάρριψη ρωσικού μαχητικού από Τούρκους στη Συρία
Κατάρριψη ρωσικού μαχητικού από Τούρκους στη Συρία | Haberturk TV via AP
Είναι γνωστή η φράση του Καρλ Μαρξ πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα. Πρόκειται για αγαπημένη φράση όσων αναζητούν την εγκυρότητα του Μαρξ για να προσδώσουν μεγαλύτερο βάρος στα λεγόμενα.
Διαβάζοντας και ακούγοντας όσα ακολούθησαν την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από τον στρατό της Τουρκίας είχα την αίσθηση πως η κατάρριψη μπορούσε να ανάψει το φιτίλι μιας πολεμικής σύγκρουσης, που θα συμπλήρωνε το παζλ της ανθρωπιστικής τραγωδίας η οποία εξελίσσεται στην περιοχή.
Το φάσμα μιας επερχόμενης τραγωδίας διανθίστηκε με μια ρητορική η οποία προσέδιδε στο γεγονός στοιχεία ιλαροτραγωδίας.
Ο ευφάνταστος δημοσιογραφικός λόγος συνέβαλε καθοριστικά στην πρόσθεση της συγκεκριμένης διάστασης. Τσάρος εναντίον Σουλτάνου. Με τον τρόπο αυτό η πολιτικοστρατιωτική σύγκρουση γίνεται με όρους πάλης ανάμεσα σε δύο ήρωες, ανάμεσα σε δύο κόσμους, κάτι που είναι οικείο στους πολλούς για την κατανόηση των γεγονότων.
Ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία έχουν εξοικειώσει τους αναγνώστες των αφηγήσεων στις διπολικές συγκρούσεις.
Ο καλός εναντίον του κακού. Κάποτε η σύγκρουση τελειώνει με επικράτηση του καλού και έτσι αποκαθίστανται οι πολιτικοί και κοινωνικοί κανόνες.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του διπόλου «Σουλτάνος εναντίον Τσάρου» ή το αντίστροφο ξεφεύγει από τον ιδεαλισμό του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας. Ανεξάρτητα από το ορατό δίπολο της σύγκρουσης, φαίνεται πως υπάρχει ένα άλλο δίπολο, μη ορατό από μια πρώτη ματιά.
Ενδεχομένως οι κόσμοι που συγκρούονται, τα διεθνή συμφέροντα που διακυβεύονται είναι πολύπλοκα. Ακριβώς εκεί τοποθετείται ο κίνδυνος για μια τραγωδία που μας οδηγεί πίσω στον 19ο αιώνα, τότε που υπήρχαν πραγματικοί σουλτάνοι και τσάροι που διαφέντευαν την περιοχή.
Ομως, οι δημοσιογράφοι και πολιτικοστρατιωτικοί αναλυτές που αναφέρθηκαν στην αναβίωση παλιών φιλοδοξιών της Ρωσίας και της Τουρκίας, που τελούσαν εν υπνώσει στην εποχή του μεταπολεμικού διπολισμού, δεν ολοκλήρωσαν τη χρήση των συμβολικών ονομάτων εισάγοντας στη συζήτηση και τον πανίσχυρο υπουργό Εξωτερικών της αυτοκρατορίας της Αυστροουγγαρίας, τον Μέτερνιχ, που έλυνε κι έδενε στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή του 19ου αιώνα.
Αν λοιπόν επιχειρήσουμε να κατανοήσουμε το παρελθόν με όρους σκηνογραφίας του παρελθόντος, η εισαγωγή του Μέτερνιχ στη σύγχρονη σκηνή των πολιτικοοικονομικών συγκρούσεων είναι κρίσιμη για την αντιστοίχιση των εποχών των οποίων τα βασικά μοτίβα επαναλαμβάνονται, ακόμη κι όταν διανθίζονται με επένδυση μιας ονοματολογίας που διευκολύνει τη συγκρότηση ενός αμετάβλητου ιστορικού διπολισμού.
Ετσι κι αλλιώς η σκηνογραφία αρέσει σ’ ένα ακροατήριο που προσεγγίζει την Ιστορία μέσα από την ανάγνωση ιστορικών μυθιστορημάτων.
Σ’ αυτό το σκηνικό ο Μέτερνιχ είναι το παντοδύναμο πιόνι που μπορεί να λάβει διάφορες μορφές ή να δράσει στο προσκήνιο με ωμές παρεμβάσεις, με αποφυγή δηλώσεων ή με κινητικότητα στο παρασκήνιο. Ο Μέτερνιχ εμφανίζεται σήμερα με τη μορφή υπερατλαντικών δυνάμεων που δανείζονται από τον Ιανό τη διπροσωπία του.
Δημόσια ανησυχούν για την ειρήνη στην περιοχή κάνοντας έκκληση για αυτοσυγκράτηση. Στα άδυτα, όμως, των διαφόρων στρατιωτικών συμμαχιών βυσσοδομούν εναντίον της ειρήνης μη διστάζοντας να θυσιάσουν χιλιάδες Σύρους στον βωμό των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων τους.
Μπορεί, λοιπόν, η σκηνογραφία του 19ου αιώνα να προσθέτει πινελιές ρομαντισμού στη σύγκρουση, γεγονός που μπορεί να τη μετακινήσει στον χώρο των κινηματογραφικών υπερπαραγωγών, όμως η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.
Παρακολουθούμε για μία ακόμη φορά τα «βατράχια» της παροιμιακής έκφρασης να ποδοπατώνται και να γίνονται το λίπασμα και σ’ αυτή τη γεωστρατηγική αναδιάταξη. Κι ενώ τα «βουβάλια» παλεύουν, τα βατράχια ερίζουν μεταξύ τους.
____________
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας