Το ταξί επιβραδύνει και ο οδηγός στρέφει το βλέμμα του στα δεξιά, κατευθύνοντάς το προς έναν άστεγο που περνά τη νύχτα έξω από το κτήριο μίας...χρηματιστηριακής στη Β. Σοφίας. Γύρω του είναι διάφοροι περαστικοί που σταματούν την πορεία τους για να του μιλήσουν, να τον βοηθήσουν με λίγα χρήματα, τρόφιμα ή ρούχα ή ακόμη και με πληροφορίες. "Είναι καινούριος, τον έχω δει τρεις νύχτες εδώ. Είναι καλός άνθρωπος, έχω μιλήσει μαζί του", λέει ο οδηγός, και η συζήτηση για την οικονομική βαρβαρότητα ανάβει μέσα στο αυτοκίνητο.
Το σημαντικότερο είναι αυτό: οι άστεγοι και γενικώς τα θύματα της οικονομικής κτηνωδίας που χτυπά για έβδομη χρονιά τη χώρα δεν είναι αόρατοι για τους υπόλοιπους πολίτες που (ακόμη) αντέχουν. Στην Ελλάδα δεν έχει αναπτυχθεί η "τέχνη του να αγνοείς τους φτωχούς", αντίθετα, η εικόνα της βαρβαρότητας μοιάζει να συνεγείρει συνειδήσεις και μηχανισμούς αλληλεγγύης και άμυνας, έστω πρωτόγονους προς το παρόν.
Όσο αυτή η φλόγα του ανθρωπισμού μένει αναμμένη, η ελπίδα δεν σβήνει και η κοινωνία εξακολουθεί να υπάρχει ως τέτοια, παρά την αναμφίβολη διάβρωσή της. "Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα / όσο ζούμε και πονάμε". Ιδίως όταν αυτό το συναίσθημα μετατρέπεται σε πολιτική και κοινωνική συνείδηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου