Τελικά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που λέει;

Του Παναγιώτη Βωβού

Καθώς γίνεται φανερό και δημοκοπικά ότι η πιθανότητα να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε θέση εξουσίας είναι πια εξαιρετικά ισχυρή, το συστημικό στρατόπεδο αντιδρά όλο και πιο έντονα. Ανεβάζει τον πήχυ της αντιπαράθεσης με τρόπο οξύμωρο: χαμηλώνοντας συνεχώς το επίπεδο. Χρησιμοποιώντας όλο και πιο θλιβερά και ταπεινά μέσα με όλο και μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα. Δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την δημοσιογραφική κατρακύλα της ναυαρχίδας του μνημονίου, των Νέων, ή τις συνεχείς επιλεκτικές επιλογές και παραποιήσεις δηλώσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τα κανάλια, ή την καθημερινή δράση της βλακώδους μονταζιέρας του Μουρούτη, ή ακόμα πιο ανεκδοτολογικά τις πρόσφατες κατηγορίες από τον γνωστό τηλεβιβλιοπώλη και τον Βενιζέλο περί σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με συμφέροντα! Μάλιστα δεν επιστρατεύονται πια μόνο κριτικές από τα δεξιά, αλλά όλο και συχνότερα το σύστημα επιτίθεται ...και από αριστερά! Την μία μέρα ο Τσίπρας τα ξεπουλάει όλα από το Τέξας και την άλλη κλείνει τα πανεπιστήμια. Την μία μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα συμφέροντα, την άλλη διώχνει τις επενδύσεις. Παραλογισμός. Στο top 10 των επιθέσεων προς τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται η κατηγορία ότι είναι το νέο διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι αυτό το λέει ο ίδιος ο Βενιζέλος! Είναι, λοιπόν, αξιόπιστος ο ΣΥΡΙΖΑ; Πρέπει ο κόσμος να εμπιστευτεί σε αυτόν και τα στελέχη του την διακυβέρνηση της χώρας; Θα εφαρμόσει αυτά που λέει; Και τι ακριβώς λέει; Είναι σωστά; Έχει πρόγραμμα; Μόλις ανέβει στην εξουσία θα τα ξεπουλήσει όλα και θα κάνει τα ίδια με τους άλλους; Είναι και αυτό κόμμα με διαφθορά στο εσωτερικό του, που θα την μεταφέρει στην άσκηση της εξουσίας; Είναι ο Τσίπρας κατάλληλος για πρωθυπουργός; Γιατί να τον εμπιστευτεί κανείς; Σε όλα αυτά και πολύ περισσότερα ερωτήματα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας αδυνατεί να απαντήσει. Και λογικά, στο βαθμό που οι συνήθεις απαντήσεις εμπίπτουν στην σφαίρα των αφηρημένων εκτιμήσεων μιας κοινωνίας που νιώθει προδομένη και θύμα του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς, πολύ συχνή είναι η απάντηση ότι όλοι ίδιοι είναι: ότι και αυτοί άλλα λένε και άλλα θα κάνουν. Αυτή είναι αιτία που μεγάλο τμήμα της κοινωνίας οδηγείται στην εκλογική απόχη και στην ιδιώτευση. Όχι γιατί απαντάει λάθος, αλλά γιατί αδυνατεί να απαντήσει, οπότε επιλέγει αυτό που σερβίρει επί της ουσίας το ίδιο το σύστημα. Και γιατί το σύστημα να περνά υποδόρια στην κοινωνία λογικές που απαξιώνουν και το ίδιο; Πολύ απλά, γιατί μια κοινωνία διαφθοράς, καταλληλότερος για να την κυβερνήσει είναι ο διεφθαρμένος με εμπειρία σε σχέση με τον άπειρο. Πώς λοιπόν σπάει κανείς αυτόν τον φαύλο κύκλο; Πώς δίνει στην κοινωνία αξιόπιστες απαντήσεις για το τί είναι και τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Κατά την γνώμη μου, εδώ κάνουμε ένα λάθος. Προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε αυτό το οποίο μας κατηγορούν. Δηλαδή κουβαλάμε νερό με το κόσκινο. Προσπαθούμε να πείσουμε ότι θα κάνουμε όσα λέμε, ότι δεν είμαστε διεφθαρμένοι, ότι έχουμε πρόγραμμά και το βελτιώνουμε κ.λ.π. Ακόμα περισσότερο, ότι ως αριστεροί έχουμε και ηθικό πλεονέκτημα, και επιπλέον δεν έχουμε κυβερνήσει. Μεγάλος κόπος με αμφίβολο αποτέλεσμα. Γιατί δεν μπορείς να ζητάς να αναλάβεις την διακυβέρνηση της χώρας επειδή είσαι καλός άνθρωπος με καλές ιδέες. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να σε εμπιστευτεί κάποιος που δεν σε ξέρει, πολύ περισσότερο όταν ξέρουμε όλοι ότι η ίδια η εξουσία αποτελεί διαφθορείο και όταν οι εμπειρίες όλων μας από την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας, αλλά και της αριστεράς, μας διδάσκουν ότι η εμπιστοσύνη δεν είναι έγκυρο κριτήριο για αποφάσεις, αλλά συνοδευτικό. Κατά την άποψη μου, υπάρχουν άλλοι, και πολύ πιο σοβαροί λόγοι να εμπιστευτεί κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι ούτε ότι αυτός είναι καλός, ούτε ότι οι αντίπαλοί του είναι κακοί. Με απλά λόγια: Ο Σαμαράς πήρε πύρρειο νίκη στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 με βασική του δέσμευση ότι θα αναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο. Με αυτό το σύνθημα πήρε στην Εκάλη ποσοστό 70%. Γιατί άραγε οι πιο πλούσιοι πολίτες της χώρας να θέλουν την αναδιαπραγμάτευση  μνημονίου; Φυσικά και δεν ήθελαν καμία αναδιαπραγμάτευση. Την εφαρμογή του με ακόμα μεγαλύτερη ένταση ήθελε η Εκάλη και ήξερε πολύ καλά ότι αυτό θα κάνει ο Σαμαράς. Κι εκείνος, αμέσως μόλις κέρδισε τις εκλογές, πήγε στην Μέρκελ και της είπε "ουδείς αναμάρτητος". Κι όμως, ενάμιση χρόνο μετά τις εκλογές, βλέπουμε ότι δημοσκοπικά η ΝΔ ακόμα αντέχει. Παρ΄ ότι δεν αναδιαπραγματεύτικε το μνημόνιο αλλά έκανε το ακριβώς αντίθετο. Στον αντίποδα το ΠΑΣΟΚ, ένα ιστορικό και κοινωνικά ριζωμένο κόμμα εξουσίας, κατέρρευσε εκλογικά και βαίνει προς εξαφάνιση, αν και το μηντιακό σύστημα το προμοτάρει χυδαία. Γιατί λοιπόν ο Σαμαράς αντέχει, ενώ το ΠΑΣΟΚ εξαφανίζεται; Γιατί αυτό που καθορίζει πέρα και πάνω από όλα τα κόμματα δεν είναι ούτε τα πρόσωπα, ούτε οι πολιτικές, ούτε η αξιοπιστία τους: είναι η κοινωνική-ταξική βάση πάνω στην οποία τελικά στηρίζονται. Το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα ένα διαφορετικό κόμμα από την ΝΔ, γιατί βασιζόταν σε άλλα κοινωνικά στρώματα, πιο λαϊκά και εργατικά. Όταν τα πρόδωσε, αυτά το εγκατέλειψαν, σε αντίθεση με την αστική κοινωνική βάση της ΝΔ. Φυσικά, και η πολιτική, και η ιστορικότητα, και η ιδεολογία, και τα ιδιοτελή συμφέροντα, παίζουν ρόλο για τις αντοχές ενός κόμματος. Αλλά αυτός είναι δευτερεύων στα μεγάλα μεγέθη. Να λοιπόν γιατί κυρίως πρέπει να εμπιστευτεί κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ: Ούτε για την ειλικρίνεια του, ούτε για το πρόγραμμά του. Αλλά γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια μεγάλη αδυναμία που είναι η δύναμη του. Γιατί είναι πια όμηρος της κοινωνίας που τον στηρίζει. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα δώσει μάχη για να εφαρμόσει όσα λέει, ένας ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα προστατέψει την κοινωνία από την ανθρωπιστική κρίση, ένας ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα μας οδηγήσει στην αντίθετη κατεύθυνση από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας, δεν έχει ούτε ένα μήνα ζωής. Πριν προλάβει η ίδια η κοινωνία να τον ανατρέψει θα το έχουν κάνει τα ίδια του τα μέλη. Θα εξαφανιστεί δημοσκοπικά όχι σε έναν χρόνο αλλά σε έναν μήνα. Γιατί δεν τον ψηφίζει η Εκάλη. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Συνεπώς η κοινωνία και οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να δώσουν μαζί του την μάχη, γιατί όσο περισσότερο το κάνουν τόσο περισσότερο τον δεσμεύουν. Τόσο περισσότερο αυτός εξαρτάται από την κοινωνία και όχι μόνο από το στελεχιακό του δυναμικό και τα τωρινά του μέλη του. Τόσο πιο ικανός γίνεται να αντισταθεί στις συστημικές πιέσεις. Δεν ωφελεί, λοιπόν, ούτε να κοιτά κανείς τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να του κουνάει το δάχτυλο. Το θέμα είναι να αξιοποιήσει ενεργητικά την παρουσία του για να μπει τέλος στην κοινωνική καταστροφή.  More Sharing ServicesΜοιράσου το Παναγιώτης Βωβός  REDNotebook12 Δκεμβρίου 2013 - 11:13 πμ | Παναγιώτης Βωβός