Σε τι καμβά θα στρίμωχνε τα θύματα του δικού μας βομβαρδισμού; Τι χρώματα θα έβαφε τον πόνο σε τούτη τη Guernica που ζούμε;
«Η ζωγραφική είναι ένα πολεμικό εργαλείο για την επίθεση και την άμυνα ενάντια στον εχθρό» είχε πει ο μεγάλος δημιουργός βάζοντας την τελευταία πινελιά στην αποτύπωση της φρίκης. Μα τη δική μας Guernica ποιος θα την ζωγραφίσει; Ποιος θα τα βάλει με τον ταύρο που ρουθουνίζει βαριά πάνω απ τα θύματα; Ποιος θα ανάψει ξανά τη λάμπα της δικαιοσύνης;
Αν ζούσε ο Πικάσο, θα βούταγε το πινέλο του στη βαρβαρότητα των ημερών μας. Θα έπαιρνε λίγο από το γκρίζο της φτώχειας, λίγο από το μαύρο της απελπισίας και μπόλικο λευκό από τις κοιμισμένες συνειδήσεις των αδιάφορων. Σε ένα παραλληλόγραμμο τοπίο θα έβαζε την κραυγή μιας σφαίρας να σκίζει την πλατεία. Ένα δάσος από χέρια που κρέμονται ικετευτικά κάτω από ένα πορτοκάλι. Ένα μαγκάλι κάρβουνα να καπνίζει μες το κρύο. Ένα παιδί να γέρνει από την πείνα. Μία σπασμένη πόρτα που μπάζει κρύο και τρόμο. Ένα ανάπηρο όνειρο να ξεψυχάει στα παγκάκια κι ένα διπρόσωπο ερπετό να σέρνεται ανάμεσα στο σήμερα και στο χτες.
Θα είχε πολλά να ζωγραφίσει. Αν ζούσε ο Πικάσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου